بيست و نهم

به اين فكر مى كنم كه چقدر دوريم و من خبر نداشتم.كه چقدر دلگير... كه من هيچ ايده اى ندارم كه كجا مى رى و با كى حرف مى زنى.نه نرمال نيست.اين من نيستم.به همه حسادت مى كنم.به همه ى اونايى كه "من" نيستن حسادت مى كنم.چون من گرفتار شدم.گرفتارِ دوست داشتنى شدم، گرفتارِ آدمى، كه سهمِ من نيست.من هر لحظه مى ميرم از اين ناتوانىِ مسخره م.

سهمِ من نيست.انگار اين زندگى مالِ من نيست